Door Marja Ruijterman
20/09/2007
Vroeger was het bij ons thuis een zwaktebod om in therapie te gaan. Dat was voor “asocialen”.
De buren waren “asociaal” want die hadden een maatschappelijk werkster. Nee, wij waren van een ander slag. Op een dag was ik totaal overstuur tijdens het middaguur van mijn werk vertrokken. Op mijn zestiende werkte ik al op een kantoor. Ik kwam keurig na 5 uur thuis en daar zat een maatschappelijk werkster van mijn werk. En wat denk je? Ze zat te huilen.
Ze kwam naar mijn huis om te vragen wat er met mij aan de hand kon zijn dat ik van mijn werk weg was gebleven. Mijn moeder vond dat natuurlijk maar niets en had haar een kop koffie aangeboden. Ze ging er eens goed voor zitten, keek de vrouw diep aan en zei: “U bent niet gelukkig hè… u heeft heel veel verdriet!” En hup… daar kwamen de tranen waarna ze haar hele geschiedenis aan mijn moeder vertelde.
Ja, mijn moeder is slim. Over mij werd niet meer gesproken.
Toen ik ontdekte dat ik lesbisch was en er met niemand over durfde te praten, kwam ik via het buurmeisje (die van die “asocialen”) bij een maatschappelijk werkster.
Mijn ouders mochten dat natuurlijk niet weten en ik liep met een smoes naar de rechterkant van de straat om via het volgende blok naar links terug te lopen om naar de maatschappelijk werkster te gaan.
Zij en de “asociale” buren hebben me geweldig geholpen om mijn draai te vinden.
Later heb ik nog vele therapieën geprobeerd om mezelf te vinden. Ik was erg onzeker.
Ik kwam bij een therapeute voor de eerste keer en ze zei niets.
Echt helemaal niets. Ook niet bij het binnenkomen. Niet: “dag, ik ben… en wie ben jij?…” Helemaal niets. Ze keek me alleen aan.
Voor een onzeker meisje als ik natuurlijk een ramp. Ik vroeg of ze iets wilde zeggen maar ze antwoordde niet. Ik vroeg het nog een keer… stilte.
Ik zei: “als u nu niets zegt ga ik weg…” ze zei niets. De therapie hielp geweldig want ter plekke zeer assertief geworden stapte ik op.
Daarna kwam ik bij een vrouw die me allerlei intake vragen stelde. Op een van haar vragen antwoordde ik: “ik val op vrouwen”. Haar antwoord: “O, dan is je moeder dominant”.
Ook daar was ik direct mee geholpen. Niet omdat mijn moeder niet dominant zou zijn… Dat was ook zo… maar om de te snel getrokken conclusie en het idee dat zij dacht dat dat voor alle lesbische vrouwen zo was, vertrok ik meteen. Zo onzeker was ik nu ook weer niet.
Ook kwam ik ooit bij een regressietherapeute.
Ze haalde me op met de auto van het station in een prachtig plaatsje. Iemand die een boek had geschreven over het onderwerp had me haar getipt als expert op het gebied.
De vrouw zat met sigaret aan haar mond achter het stuur en ik vroeg of het raam open mocht. Anders had ik de rit niet overleefd. Ook hier allerlei vragen over mijn leven.
Ik vertelde en de vrouw zei: “Oooohhhh wat een verschrikkelijk mens is je moeder en die arme vader van je. Ik moet even bijkomen hoor…. Even een sigaretje.” “Nou, zei ik, zo erg is het ook weer niet.” Ik vroeg of ze het wel aan kon en schonk haar een kopje van haar eigen thee. “Ja hoor”, zei ze, “maar ik moet het even verwerken”.
Ook deze therapie hielp meteen. Ik moest zo verschrikkelijk lachen om haar reactie dat ik in één klap beter was. Ze werd kwaad en zei dat ik er niet om moest lachen. Dit was heel ernstig. Mijn lachen had natuurlijk meer met haar te maken dan met mijn situatie, die ik ineens ook veel vrolijker zag dan daarvoor.
Natuurlijk heb ik gelukkig ook geweldige mensen ontmoet die stevig waren en mij geweldig hebben begeleid. Neem de Zijnsgerichte psychotherapeute die me in een uur tijd helder liet worden waar het daarvoor een chaos was. En de coachtrajecten met geweldige coaches. Nog heb ik twee collega’s door wie ik als ik er effe niet uit kom wordt gecoached. We coachen elkaar. Een aanrader voor iedereen. Een coach kan je even door een paar goed gerichte vragen op weg helpen en de boel weer helder krijgen.
Nu hoor ik nog wel eens verhalen van mensen die in therapie zijn en hoe dat gaat. Therapeuten die alleen mmmm zeggen. Die hebben daar jaren voor gestudeerd.
Het zal misschien voor sommigen z’n nut hebben maar als je het idee hebt dat er achter die mmmm niets zit… stap dan op en zoek een ander.
Van de week hoorde ik van iemand die na een depressie al vijf jaar heel goed gaat. Ze wilde wel eens van de antidepressiva af. Ze besprak het met haar psychiater en die zei: Aan jezelf gewerkt? Het gaat goed? Nee hoor, dat komt door de medicatie.
Gelukkig is ze stevig en zelfbewust genoeg om zich die 5 jaar aan zich zelf werken niet af te laten pakken door die vent.
Het meest heb ik gehad aan meditatie en spirituele lessen bij de Brahma Kumaris in Amsterdam. Hoewel daar ook weer de regeltjes strakker werden dan ik nodig vond.
En het allermeest heb ik aan mezelf gehad. Therapeuten en coaches kunnen je ondersteunen… we klaren zelf de klus.
Reactie van Peti:
Die arme getormenteerde moeders van lesbische dochters.
Moeders leken vroeger overal de schuld van te krijgen, vooral van het homo worden van hun kinderen. Soms vraag ik mij af waarom vrouwen überhaupt moeder wilden worden.
Tante is toch maar beter. Geen opvoedkundige verantwoordelijkheden en geliefd bij neefjes en nichtjes. En niemand geeft je de schuld als één van hen jammerlijk mislukt.
Mijn tante kwam op een dag bij ons de keuken binnenstormen en riep: “Homosexuelen zijn ook gewoon menschen!”
Zij volgde een studie medisch maatschappelijk werk en dat had zij net geleerd.
Mijn moeder volgde de Marxistische lijn. Zij zag homosexualiteit als een emancipatoire zaak: “In een maatschappij waar mannen en vrouwen gelijk zijn, is homosexualiteit niet nodig,” prevelde zij.
Jaren later hoorde ik dat wel vaker: ‘”Lesbies zijn is een politieke keuze.”
Afijn, mijn moeder vond zoiezo ‘kleffe’ vriendschappen tussen vrouwen maar niks. En ik maar dromen over zo’n verwenste vriendschap.
Tegenwoordig is er een stroming die gelooft in determinisme. Een wetenschapper heeft een ‘Gay’ hersenkwab ontdekt en er is ook sprake van een homo-gen.
Ik ben gewoon, gewoon homo. Waar ik het vandaan heb interesseert mij eigenlijk niet.