The L Word

The L-Word en waarom ik bang ben

Culture Shock
door Peti
23-03-2008

In Amerika wordt vandaag de finale van de 5de serie van ‘The L Word’ vertoond op TV. 62 Afleveringen van 50 minuten lang hebben Alice, Shane, Jenny, Bette, Tina en Kit en een kudde andere dames de wereld kont gedaan van het reilen en zeilen in Lesboland.

Een paar dagen voor de finale uitzending is bekend gemaakt dat het 6de seizoen het laatste zal zijn. Meer dan 100.000 fans hebben op YouTube het bericht direct gelezen. Er zijn meteen petities gestart om nog een paar seizoenen eraan geplakt te krijgen. Dit omdat de show zo’n ‘Cultural Relevance’ heeft.

Of deze petities succesvol zullen zijn of niet, ‘The L Word’ heeft in de afgelopen vijf jaar een impact gehad die z’n weerga niet kent.
Het heeft het lesbisch zijn uit de kast gehaald en in de schijnwerpers gezet. Lesbisch zijn is ‘Cool’ in landen waar de show wordt uitgezonden. Van Japan tot Ierland zullen miljoenen een zucht van verlichting slaken en een traan van ontroering wegpinken als Bette en Tina eindelijk na jaren kommer en kwel weer bij elkaar zullen zijn.

Behalve in Nederland. Na de eerste paar afleveringen zijn bij RTL de lichten uitgegaan. Wij wonen in een derde wereldland wat betreft de Cultural Relevance van het lesbische gedachtegoed. We kunnen natuurlijk de ondertitelde DVD’s kopen van de eerste drie seizoenen, maar dat is niet hetzelfde als voor de buis plaats te nemen, wetend dat miljoenen hetzelfde doen. In de Pubs in Ierland wordt Shhht geroepen als twee lesbiennes op de buis een ‘heart-to-heart’ hebben voordat ze aan het neuken slaan. De ouwe vrijgezelle stamgasten begraven verlegen hun rode neuzen in de Guinness bij het zien van zoveel op de vrouw gerichte seksualiteit.

Het is natuurlijk verrukkelijk om al die beeldschone actrices lesbisch te zien doen. Heus, het is heel herkenbaar deze Hollywood versie van ‘the real thing’. Een heleboel ouders zullen een stuk minder geflipt zijn als ze horen dat hun dochter van de verkeerde kant is, na zelf gevallen te zijn voor de charmes van Marina. In ieder geval weten ze nu hoe hun dochter ‘Het’ met haar vriendinnen kan doen.

Maar ben ik er wel zo gelukkig mee? Ik weet het niet.

Natuurlijk geniet ik mee met al die miljoenen. Natuurlijk ben ik blij dat allerlei taboes doorbroken worden wat betreft vrouwelijke seksualiteit. Natuurlijk ben ik gek op Tibette en de anderen. Natuurlijk bewonder ik de actrices en het Network dat ze dit aangedurfd hebben, want, wees nu eerlijk, het had ook averechts kunnen uitpakken. Maar iedereen heeft gedaan zoals Jennifer Beals het verwoordde: ‘gewoon jezelf erin gooien en niet bang zijn voor wat er gebeurt’. En het is gelukt. Voor het eerst is bewezen dat lesbisch zijn niet onverteerbaar is voor buitenstaanders.

Desalniettemin bekruipt mij een ongemakkelijk gevoel als ik interviews zie met de producent en initiatiefnemer Ilene Chaiken. Ze is een beetje het type van de lagere school juffrouw met religieuze inborst. Aan de ene kant zacht en wollig en aan de andere kant hard als staal. Ze presenteert een rimpelloos oppervlak waarvan je meteen weet dat het monster van Loch Ness uit de diepte kan oprijzen. Het is een vrouw met een missie die het commerciële aspect geen moment aan het zicht laat ontsnappen.

Daarom blijf ik mijzelf voor de gek gehouden voelen.

Waar ik zo bang voor ben is dat zo meteen als heupbroeken en strakke hemdjes niet meer in de mode zijn lesbisch ook weer in de vuilniszak verdwijnt. Dat lesbisch net zo belachelijk wordt als ‘shoulder pads’ nu zijn. Niets is zo erg als iets dat démodé is.

Lesbisch zijn is geen hitserie die na zes jaar weer van de buis verdwijnt. Lesbisch kan in het publiek bewustzijn niet op de schap met curiosa verdwijnen naast The Flying Nun. Daar ben ik wel bang voor. Daarom zou ik willen dat Alice en haar ‘Chart’ eeuwig populair konden blijven. Zoals bijvoorbeeld de hits van Dusty Springfield die in de loop van de jaren alleen aan betekenis gewonnen hebben.

Ik heb al te vaak gehoord, ook na de Tweede Feministische Golf: ‘doe maar weer gewoon dan doe je al gek genoeg’.

Als na tien jaar iedereen nog met bewondering over The L Word spreekt zal ik mij niet bedrogen voelen.
Maar ik ben bang…