Door Marja Ruijterman
29/11/2010
van links naar rechts: Greet en Nico Ruijterman, zus Annie
“Als je kind zegt: ik ben homofiel word je geraakt tot in je ziel”
(een moederdicht)
Toen mijn moeder dit gedicht voorlas in het COC ben ik onder de disco gekropen van schaamte…. ze hield jaren vol dat haar gedicht in de Opzij had gestaan. Ik kon het me niet voorstellen maar nu vond ik dit oude COC krantje. Even een hilarische foto van mijn moeder, mijn vader en haar zuster. Die wil ik je niet onthouden… De zusters zijn twee jaar geleden een dag na elkaar gestorven. Hier komt het gedicht:
Homofiel
“Ma, ik ben lesbisch”, zegt je kind.
Je komt terecht in een labyrint.
Je kind heeft dat jaren opgepot.
De homofielen hebben zich altijd verstopt.
Anno 1972 werd daar nooit over gesproken,
daarom voel je je op dat moment gebroken
als je kind zegt: ik ben homofiel
word je getroffen in je ziel.
Later jaren ga je begrijpen
als je verdriet wat gaat bezwijken
dat je kind heeft moeten vechten
voor haar gevoelens en haar rechten
en dat je kind helpt meevechten
voor een anders kind haar rechten.
Zodat een ander niet hoeft te vechten
en rustig kan zeggen met hun ziel:
“Ma en pa ik ben homofiel”.
Want je leert je kind om eerlijk te zijn
en als ze eerlijk toegeven aan hun gevoelens dan doet het je als ouders pijn.
Dat is toch te gek om los te lopen.
En daarom is het in de toekomst te hopen
dat mensen zich niet meer hoeven te verstoppen
en hun gevoelens op te kroppen.
En dat alle homofielen vechten voor hun rechten.
Dat in het jaar tweeduizend
een ouder niet ontluistert als een kind zegt: Ik ben homofiel
De ouders dan blij kunnen zijn in hun ziel.
Mevrouw Ruijterman
